Aankondigingspolitiek en dan daarna

Na meer dan een half jaar geshockeerd toe te kijken hoe onze Europese leiders de éne na de andere aankondigingspolitiek deden zonder wat dan ook substantiëels te doen, lijkt de politieke klasse in de Europese wijk in Brussel eindelijk te zijn wakker geschoten.

Dat Rusland tegensancties zou doen nadat wij letterlijk hun nationale reserves afnamen, was verdomd voorspelbaar en kei hard al vanaf half februari een gegeven dat zeker was.

Dat het Russisch gas uiteindelijk zou afgesloten worden was klaar en duidelijk. Hoeveel gas het was was klaar en duidelijk. Dat de godganse Europese economie dan op haar gat zou gaan, was klaar en duidelijk.

We vinden het allemaal heel erg prettig om nu een beetje met Duitsland te staan lachen. Maar heel erg binnenkort zal jouw baan, die afhankelijk is van de Duitse industrie (denk er maar eens twee keer over na), verdwijnen. Het zal gedaan zijn met lachen terwijl je gigantisch hoge energiefacturen mag betalen.

Allemaal klaar en duidelijk. Crystal helder.

Maar wat deden de jongens en meisjes in de Europese wijk te Brussel daar aan? Helemaal niets.

Aankondigingspolitiek. Populistisch zijn. Dissidenten verketteren: was je tegen sancties, dan was je voor Putin. Alsof dit enkel Putin is en niet de gehele elite in Het Kremlin. Enkelen werden zelfs afgedreigd. Ja toch wel ja. WIJ zijn aan het afglijden naar fascisme en censuur. Heel erg duidelijk.

Maar als je je economie in oorlog zet tegen Rusland, dan hoor je ook voorbereid te zijn. Dat zijn en dat waren wij niet. Totaal niet.

De populistische aankondigingspolitiek van het afgelopen jaar zal er voor zorgen dat onze Europese economie gewoon de grond ingeboord zal worden.

We hadden intelligente sancties kunnen bedenken. Maar dat was niet straf genoeg. We hadden kunnen gaan onderhandelen met Rusland. Maar dan werd je verketterd.

Of is dat niet waar? Zie dan naar Macron die probeerde en telkens door de roeptoeters verketterd werd.

Maar zie hoe Erdogan het wel doet en daarmee zijn Turkije helemaal op de kaart heeft gezet. Hoe de hele West-Europese wereld in het conflict van Oekraïne er letterlijk gewoon niet toe doet. Maar Turkije helemaal wel.

Onze Westerse leiders zijn een bende populistische Twitter-accounts maar dan zonder eigen leger. Ze zijn dus niets. Niets dat er toe doet.

Wij hebben géén strategie. Dat zijn wij helemaal verleerd. We schipperen rond op populisme en het om ter hardst roepen. Ik bedoel, tweeten.

En dat, dat werkt niet in oorlogstijden.